Nawrocki beloofde hard werken. Het moeilijkste zijn nu de toespraken

[Pieszyce]

Nawrocki beloofde hard werken. Het moeilijkste zijn nu de toespraken

Cezary Nowak
15 november 2025

Hoe minder details, hoe meer ophef – zo kun je de eerste honderd dagen van Karol Nawrocki's presidentschap samenvatten. In Mińsk Mazowiecki schepte hij zo intens op over zijn eigen harde werk, alsof hij de vraag probeerde te overstemmen: "En wat hebben we precies bereikt?"

Na honderd dagen in functie reisde president Karol Nawrocki het land door om – zoals hij zelf zegt – "zelfs degenen die niet op mij gestemd hebben, informatie te verschaffen." En zijn consistentie valt moeilijk te ontkennen: hij rapporteert veel. Heel veel. Hoe minder meetbare resultaten zijn presidentschap tot nu toe heeft opgeleverd, hoe overvloediger de verklaringen, toezeggingen, dankbetuigingen en ontroerende verhalen over de "enorme maatschappelijke energie" die – zoals hij zelf beweert – hem nog steeds drijft.

De allereerste zinnen van zijn toespraak in Mińsk Mazowiecki zijn treffend. "Toen ik hier vandaag binnenkwam, herinnerde ik me de verkiezingscampagne", zegt de president. En inderdaad, als je naar zijn toespraak luistert, krijg je de indruk dat hij er nog steeds is. Hij keert terug naar zijn emoties, naar zijn hoop, naar zijn liefde voor zijn vaderland, en bovenal naar zichzelf. "Ik voelde deze energie na honderd dagen weer", benadrukt hij, alsof zijn gevoelens de maatstaf voor zijn presidentschap waren.

Op dit punt treedt Nawrocki's karakteristieke mechanisme in werking: hoe moeilijker het is om daadwerkelijke prestaties aan te wijzen, hoe meer het tempo van zijn toespraak toeneemt. Met elke alinea wordt het pathetischer, plechtiger en... minder specifiek. "Elke dag was voor mij een dag van grote liefde voor Polen", verklaart hij, eraan toevoegend dat hij "Polen eerst" in elke beslissing herhaalde. Deze zin had het begin kunnen zijn van een interessant gesprek over hoe deze spreuk in de praktijk te brengen, maar de draad eindigt op het moment dat hij in de details had kunnen treden.

In plaats daarvan volgt een lange lijst: 11 wetsvoorstellen, 70 ondertekende wetsvoorstellen, 13 gevetood, 11 buitenlandse bezoeken. Dit dramatische cijfermatige effect op het publiek, verandert echter niets aan het feit dat een aanzienlijk deel van deze initiatieven de Sejm heeft bereikt, maar nog niet is uitgevoerd. In plaats van de effecten ervan te bespreken, spreekt de president over "omvattend", "perfect voorbereid"en dat "ze ooit zullen worden aangenomen".

Hier komt het meest interessante element van zijn retoriek naar voren: opscheppen over het gebrek aan resultaten. "Het Poolse parlement heeft niet al deze projecten aangepakt, maar ik denk dat het ze ooit zal aanpakken", verklaart hij met het optimisme dat past bij een coach van een team dat met 4-0 verloor maar "met hart en ziel heeft gespeeld". Nawrocki verzekert dat hij het "in 100 dagen" heeft "gehaald", hoewel de meeste projecten nog steeds in de dossiers van de Sejm liggen. Hoe minder bewijs, hoe emotioneler de boodschap. "Ik heb mezelf echt niet gespaard – noch ikzelf, noch mijn collega's," benadrukt hij. De luisteraar kan deze ijver echter niet vergelijken met echte verandering.

Nawrocki is er evenzeer op gebrand zichzelf neer te zetten als verdediger van Poolse waarden. In een discussie over veto's zegt hij: "De natie kiest de president zodat de president wetten kan vetoën." Dit krachtige citaat plaatst het veto centraal in zijn presidentiële filosofie. Nawrocki benadrukt zijn "intelligente" beslissingen en zegt over de energiewet: "Noch mijn ambt, noch mijn intelligentie staat mij toe dit te doen." Dit is misschien wel de meest karakteristieke zin van de hele toespraak – verheven, maar zonder details.

Terwijl hij zijn buitenlandse bezoeken samenvat, vraagt de president retorisch: "Is dit niet een concreet gevolg van de internationale betrekkingen?", verwijzend naar de aankondiging van de aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Polen. Maar zelfs dit fragment laat zien dat de prestatie meer symbolisch dan reëel is. Net als op andere gebieden van het presidentschap worden emotie en verklaring de exportproducten.

Uiteindelijk is de toespraak in Mińsk Mazowiecki een demonstratie van de stijl die inmiddels het handelsmerk van Nawrocki is geworden: hoe minder zichtbaar zijn daadwerkelijke invloed, hoe meer hij zijn eigen opoffering, liefde voor Polen, harde werk en"bevrijde sociale energie" benadrukt. Karol Nawrocki spreekt niet als een politicus die specifieke zaken in ogenschouw neemt. Hij spreekt als iemand die gelooft dat intense zelfpromotie hun afwezigheid kan compenseren. In de 100 Dagen zijn er geen spectaculaire successen geboekt, maar wel spectaculaire verklaringen – en daarmee vult de president zijn verhaal.

Bron:   wiesci24.pl przez  Cezary Nowak     język po Polsku