Honderd dagen zelfgenoegzaamheid. Karol Nawrocki en een presidentschap in zelfpromotiemodus

[Pieszyce]

Honderd dagen zelfgenoegzaamheid. Karol Nawrocki en een presidentschap in zelfpromotiemodus

Cezary Nowak
16 november 2025

Karol Nawrocki's eerste honderd dagen als president zijn bovenal een indrukwekkende demonstratie van één talent: het vermogen om over zichzelf te praten op een manier die weinig met de realiteit te maken heeft en veel met politieke pr. Een interview met hem door Karol Gac voor "Do Rzeczy" toont een president die overtuigd is van zijn eigen effectiviteit – hoewel het moeilijk is om echt bewijs te vinden dat zijn acties tastbare voordelen voor de staat hebben opgeleverd.

Al vroeg in het interview stelt Nawrocki dat hij "zijn werk naar beste vermogen doet en niet beknibbelt". Sterke woorden, maar nog steeds nietszeggend. De president presenteert een lijst met wetsvoorstellen – over "goedkopere elektriciteit", "pensioenvoorzieningen", het Centraal Transportknooppunt (CPK) en havens – als bewijs van de implementatie van "Plan 21". Het probleem is dat de meeste van deze wetsvoorstellen vage verklaringen zijn, soms economisch tegenstrijdig, en vaak slechts een voortzetting van eerder wetgevingswerk. Het zijn nauwelijks spectaculaire prestaties, ook al probeert de president precies die interpretatie op te leggen.

Volgens Nawrocki vertegenwoordigen de eerste 100 dagen ook een indrukwekkend resultaat: "70 wetsvoorstellen ondertekend", waarvan hij sommige naar verluidt heeft gevetood. Maar ook hier tekent zich een patroon af: politiek begrepen als boekhouding. De cijfers zijn bedoeld om een indruk van effectiviteit te wekken, hoewel ze niets zeggen over de kwaliteit van de wet, de maatschappelijke impact ervan of de daadwerkelijke invloed van de president op het wetgevingsproces. Dit is pure pr.

Nawrocki bespreekt ook trots zijn internationale activiteiten. Hij noemt zijn "bezoek aan de Verenigde Staten" en deelname aan de "Algemene Vergadering van de VN". Hij schept op over Donald Trumps verklaring in Washington dat hij Amerikaanse troepen in Polen zou achterlaten. Deze verklaring – duidelijk politiek en afhankelijk van de interne realiteit van de VS – wordt door de president gepresenteerd als een garantie voor de nationale veiligheid. Dit is weer een element waarbij de boodschap belangrijker is dan de feiten.

In een interview met "Do Rzeczy" stelt Nawrocki ook dat hij erin geslaagd is "de economische betrekkingen nieuw leven in te blazen" en "de deuren naar samenwerking verder te openen". Het probleem is dat er, afgezien van metaforen, geen specifieke details worden gegeven. Deze "open deur" is meer een retorische figuur dan een beschrijving van een reëel proces, en de poging om "de Visegrádgroep wakker te schudden" lijkt meer een wens dan een analyse – gezien de steeds duidelijker wordende verschillen tussen Warschau, Praag, Bratislava en Boedapest.

Nog veelzeggender is het persoonlijke aspect. De president verklaart dat zijn gezin "zich zeer goed en zeer snel heeft aangepast" en dat zijn kinderen "gelukkig" zijn. Dit klinkt als een fragment uit een informatiebrochure, niet als een serieuze beschouwing van een staatshoofd. Wanneer het gesprek op privacy overgaat, bekent Nawrocki dat hij "een moment alleen met zichzelf" en trainingssessies mist waar niemand hem herkent. En hier ontstaat een cruciale dissonantie: de president beschrijft zichzelf als "een gewone Pool die graag onder andere Polen wil zijn", hoewel zijn hele openbare leven – van het Instituut voor Nationale Herinnering tot de verkiezingscampagne – gebaseerd was op een diepe toewijding aan een conflictueus, eenzijdig historisch beleid.

Het interview met "Do Rzeczy" portretteert aldus een president die in de eerste honderd dagen van zijn ambtstermijn vooral een verhaal over zijn eigen activisme creëerde. In dit verhaal komt Nawrocki naar voren als een politicus die onvermoeibaar werkt, hervormt en moderniseert – maar hoe nauwkeuriger men zijn woorden analyseert, hoe duidelijker het wordt dat we niet met een programma te maken hebben, maar met een imago.

Als de komende jaren van zijn presidentschap vergelijkbaar zullen zijn, kunnen Polen niet zozeer echte actie verwachten als wel een eindeloze communicatiecampagne van succes. Daarin werkt alles "heel goed", "heel snel" en "heel intens" – ook al laat de realiteit steeds weer iets heel anders zien.

Bron:   wiesci24.pl przez Cezary Nowak   język po Polsku