Van het Sejm-podium naar het Staatstribunaal. Błaszczaks carrière gaat een nieuwe fase in

[Pieszyce]

Van het Sejm-podium naar het Staatstribunaal 
Błaszczaks carrière gaat een nieuwe fase in

Cezary Nowak
4 december 2025

Mariusz Błaszczak heeft jarenlang gewerkt aan zijn imago als een stoere, gedisciplineerde en onfeilbare man op het gebied van veiligheid. In elke crisis – van de grens tot de modernisering van het leger – had hij een kant-en-klaar antwoord, en vaak ook een schuldige. Vandaag de dag bevindt hij zich echter zelf in het middelpunt van een kwestie die niet langer met een slogan kan worden afgedaan. Beschuldigd, bedreigd door het Staatstribunaal en blindelings aanvallend – de voormalige minister van Defensie lijkt voor het eerst in lange tijd niet langer een politicus die de boodschap controleert, maar een politicus in ernstige problemen.

In maart werd hij beschuldigd van het vrijgeven en openbaar maken van fragmenten van het "Warta"-plan voor de inzet van de Poolse strijdkrachten. In augustus werd de aanklacht tegen hem ingediend bij de rechtbank. De zaak is uitzonderlijk ernstig omdat het informatie over de verdediging betreft – een gebied dat Błaszczak jarenlang presenteerde als zijn bolwerk van veiligheid en competentie. Juist in dit bolwerk is nu de grootste barst ontstaan.

Procureur-generaal Waldemar Żurek heeft een brief gestuurd aan de voorzitter van de Sejm, die de weg zou kunnen vrijmaken voor een verwijzing naar de Staatsrechtbank. Błaszczak reageert officieel verontwaardigd en probeert de zaak af te schilderen als een politieke farce. "We hebben hier te maken met chutzpah", verklaarde hij in een interview met DoRzeczy.pl. Hij bevindt zich echter zelf in een situatie waarin politieke gebaren niet volstaan en de patronen die al jaren worden herhaald, niet langer werken.

In Błaszczaks verhaal is alles natuurlijk een samenzwering. De beschuldigingen zijn zogenaamd "ongegrond" en de hele zaak zou neerkomen op zijn eigen verdiensten. "Ik ben er trots op dat ik de inwoners van Oost-Polen heb verzekerd dat elke centimeter Pools grondgebied verdedigd zou worden", herhaalt hij, alsof trots de analyse zou kunnen vervangen of de openbaarmaking van militaire documenten werkelijk een rechtmatige en verantwoordelijke actie was.

Błaszczak suggereert voortdurend dat de werkelijke begunstigde van de zaak... de officier van justitie is. Hij insinueert een motief van persoonlijke wraak, verwijzend naar de carrière van officier van justitie Marcin Maksjan en zijn betrokkenheid bij de vereniging Lex Super Omnia. "Ik beschouw de acties van officier van justitie Maksjan als wraak", zegt hij, eraan toevoegend dat het verzoek om de onderzoeker uit te sluiten is afgewezen. Dit bewijst verder dat instellingen – in tegenstelling tot tijdens de PiS-regering – niet functioneren volgens politieke verwachtingen.

Het meest opvallende is echter dat de voormalige minister van Defensie zelfs vandaag de dag, onder dreiging van juridische aansprakelijkheid, geen enkele twijfel kan toegeven. Gevraagd of hij de beslissing om het document openbaar te maken zou herhalen, antwoordt hij zonder aarzeling: "Ik zou hetzelfde doen." Hij voegt eraan toe dat de documenten "niet in een kluis lagen" en dat zijn besluit bedoeld was om de "schurkenstreken" te voorkomen die, zo beweert hij, zouden kunnen terugkeren met Donald Tusks terugkeer aan de macht. Alsof staatsveiligheid en de vertrouwelijkheid van militaire plannen instrumenten van politieke oorlogsvoering waren.

Błaszczak probeert de focus ook te verleggen naar heel andere arena's. In zijn verhaal is de dreiging van een staatstribunaal niet het gevolg van zijn eigen daden, maar onderdeel van een vermeend politiek spektakel: "Dit zijn maar spelletjes", verzekert hij. Vervolgens werpt hij zijn toevlucht tot een lange lijst beschuldigingen tegen de regering, van gezondheidszorg tot het "Good Meal"-programma. Dit is bedoeld om de indruk te wekken dat de beschuldigingen tegen hem niet alleen overdreven zijn, maar ook een cynisch rookgordijn.

Het probleem is dat deze retoriek voor het eerst niet werkt. Niet omdat ze minder expressief is geworden – Błaszczak spreekt nog steeds luid, scherp en met een zelfverzekerde toon. Maar omdat er aan de andere kant geen politieke tegenstanders zijn, maar regelgeving, procedures en het militair parket. Daar kun je niet omheen schreeuwen.

Jarenlang heeft Mariusz Błaszczak de indruk gewekt van een strenge minister wiens fouten altijd de schuld van anderen zijn. Vandaag, voor het eerst in zijn carrière, heeft hij echte problemen. En noch pathos, noch trots, noch aanvallen op Tusk veranderen het feit dat hij er zelf voor moet boeten.

Bron:   wiesci24.pl przez  Cezary Nowak     język po Polsku