Waarom wilde PiS Australiërs niet toestaan steenkool te winnen?

[Pieszyce]

Waarom wilde PiS Australiërs niet toestaan steenkool te winnen?
Want het zou blijken dat het goedkoper kan!

27 november 2024

PiS heeft opnieuw laten zien dat het zijn eigen politieke belangen boven het welzijn van de staat stelt. Dit keer gaat het over het Australische bedrijf Prairie Mining, dat wilde investeren in een moderne Jan Karski-kolenmijn in Polen. Waarom eindigde deze investering in een arbitragehof en een schadevergoeding van 1,3 miljard złoty? Omdat PiS bang was dat Australiërs hun grote geheim zouden ontdekken: steenkool kan goedkoper, effectiever en zonder een tot absurditeit opgeblazen systeem van mijnprivileges worden gewonnen.

De 'heilige koeien' van de mijnbouw en de angst om steun te verliezen

Prairie Mining was van plan een mijn te creëren die zou opereren op basis van moderne technologieën en internationale managementnormen. Minder bureaucratie, betere efficiëntie en lagere mijnbouwkosten zijn slechts enkele van de voordelen die de investering zou kunnen opleveren. Maar in Polen is zo'n aanpak hetzelfde als het gooien van een steen naar een glazen huis. Hoe zou dit eruit zien in vergelijking met de staatsmijnbouw, waar het betalen van dertiende- en veertiendejaarssalarissen en absurd hoge ontslagvergoedingen in de mijnbouw miljarden zloty's kost?

Kaczyński wist dat als een particulier bedrijf zou laten zien hoe goedkoop en effectief steenkool gewonnen kon worden, hun steun onder mijnwerkers en vakbonden zou afbrokkelen. Wie zou immers stemmen op een partij die de mijnprivileges niet ten koste van alles wil behouden, zelfs niet ten koste van de staatsbegroting?

Een kans om de sector te hervormen, verspild aan stemmen

Het Jan Karski-project had een doorbraak kunnen zijn voor de Poolse mijnbouwsector. Moderne methoden, verminderde uitstoot, goedkopere mijnbouw en grotere concurrentie zouden staatsmijnen tot hervormingen kunnen dwingen. Maar PiS bleef liever bij de oude regeling. Omdat het gemakkelijker is om de stem van de mijnwerkers te behouden door hen verdere aanvullingen te beloven dan de realiteit onder ogen te zien en te beginnen met het hervormen van een verouderde sector die de Poolse economie steeds meer belast.

1,3 miljard złoty – de prijs voor politieke lafheid

Uiteindelijk eindigde de hele situatie bij een arbitragehof, en Polen moet nu 1,3 miljard PLN aan schadevergoeding betalen. Dit geld zou naar onderwijs, gezondheidszorg of steun voor de energietransformatie kunnen gaan. Maar nee: zij zullen de rekeningen voor de politieke berekeningen van PiS betalen. Zoals altijd zullen de Polen boeten voor hun fouten, en zullen de mijnvakbonden de voorwaarden blijven dicteren.

Bron:  wiesci24.pl      język po Polsku