Niets hielp. Nawrocki verloor alles door de kwestie van de kettingen en kwam over als een dierenvijand.

[Pieszyce]

Niets hielp. Nawrocki verloor alles door de kwestie van de kettingen en kwam over als een dierenvijand

Karolina Gorczycka
19 december 2025

De voorbereidingen duurden weken, de tirades waren lang en de aanvallen op Donald Tusk waren bedoeld om de kern van de zaak te verhullen. Dat lukte niet. Het veto tegen de zogenaamde kettingwet bleek politieke zelfmoord voor Karol Nawrocki. In plaats van "aan de val te ontsnappen", was het een pijnlijke val die iets veel ergers aan het licht bracht dan een verkeerde inschatting: het beeld van een man die onverschillig stond tegenover het lot van dieren. Of zelfs vijandig tegenover dieren.

In tegenstelling tot wat sommigen het publiek probeerden wijs te maken, waren het niet "technische nuances" of "te grote hokken" die het debat domineerden. Emoties domineerden – en die waren ondubbelzinnig. De meeste Polen vatten het veto op als een signaal: de president koos de kant van de kettingen. Peilingen, ongeacht methodologische verschillen, lieten hetzelfde zien. Nawrocki bevond zich aan de verkeerde kant van de maatschappelijke gevoeligheden. En het was niet slechts een kleine groep – het was de meerderheid.

De poging om de aandacht af te leiden met aanvallen op Tusk verergerde het probleem alleen maar. Retorische "bruggen", uitweidingen over gezondheid, medicijnen en de rechtbank, klonken als een ontsnapping aan verantwoordelijkheid. In plaats van de simpele vraag "waarom het veto?" te beantwoorden, voerde het paleis een politiek schouwspel op. Het resultaat? Een indruk van cynisme en een gebrek aan empathie. Een public relations-ramp. De meest vernietigende factor bleek er een te zijn die niet meer ongedaan gemaakt kon worden: het symbool. Aan de ketting gelegde honden werden een symbool van het tijdperk, en Nawrocki het gezicht ervan. Voor veel kiezers kwam Nawrocki over als een weerzinwekkende politicus – iemand die de moderne normen voor dierenbescherming niet begrijpt en ze zelfs negeert. Het wetsvoorstel "achteraf" leek op het blussen van een brand met benzine: te laat, onovertuigend en defensief.

Pogingen om een mediabasis op te bouwen hielpen ook niet. Individuele interviews en sympathieke stemmen slaagden er niet in de golf van kritiek te temperen. Eén boodschap domineerde het internet: Nawrocki sprak zijn veto uit over een wetsvoorstel dat een einde moest maken aan een wrede praktijk. Punt. De rest was pure PR-hype.

De kern van de zaak is simpel. Nawrocki verloor niet alleen het narratief, hij verloor ook de maatschappelijke empathie. In de politiek kunnen tactische mislukkingen voorkomen. Deze was een PR-ramp. En die zal nog lang herinnerd worden, omdat het een fundamenteel probleem raakte: de houding ten opzichte van kwetsbare mensen. In dit geval bleek de ketting zwaarder te zijn dan het Paleis had verwacht.

Nawrocki is slechts een usurpator, en hij heeft werkelijk zwakke adviseurs. Binnen de Wet en Rechtvaardigheid partij (PiS) zouden ze intellectueel onopvallend zijn. En dat zijn ze ook.

Bron:   wiesci24.pl przez Karolina Gorczycka    język po Polsku